کوک کن!

كوك كن ساعت خویش !
اعتباری به خروس سحری، نیست دگر
دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است

كوك كن ساعت خویش !
 

كه مـؤذّن، شب پیـش
دسته گل داده به آب
و در آغوش سحر رفته به خواب
كوك كن ساعت خویش !
شاطری نیست در این شهرِ بزرگ
كه سحر برخیزد
شاطران با مدد آهن و جوش شیرین
دیر برمی خیزند

كوك كن ساعت خویش !

كه سحرگاه كسی
بقچه در زیر بغل، راهی حمّامی نیست
كه تو از لِخ لِخ دمپایی و تك سرفه ی او
برخیزی

كوك كن ساعت خویش !

رفتگر مُرده و این كوچه دگر
خالی از خِش خِش جاروی شب رفتگر است

كوك كن ساعت خویش !

ماكیان ها همه مست خوابند
شهر هم . . .
خواب اینترنتی عصر اتم می بیند

كوك كن ساعت خویش !

كه در این شهر، دگر مستی نیست
كه تو وقت سحر، آنگاه كه از میكده برمی
گردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیر لبش برخیزی

كوك كن ساعت خویش !

اعتباری به خروس سحری نیست دگر ،
و در این شهر سحرخیزی نیست

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: